Vetknow

Ostatnie 2 posty mówiły o postępowaniu w przypadku biegunki i wymiotów. Były one dość ogólne, miały za zadanie przybliżyć schematy diagnostyczne oraz pokazać rzeczy na które powinno zwrócić się szczególną uwagę. W dzisiejszym artykule poruszona choroba łącząca obie te rzeczy – parwowiroza.

Jest to jedna z najczęściej stwierdzanych chorób zakaźnych psów na świecie, przebiega z immunusopresją oraz objawami ostrych, uporczywych biegunek i wymiotów.

Czynnikiem etiologicznym jest wirus CPV-2(canine parvovirus 2) z rodziny Parvoviridae, spokrewniony m.in. z wirusem panleukopenii kotów. Jest to wirus DNA wyjątkowo oporny na czynniki środowiskowe – w kale w temperaturze pokojowej jest w stanie zachować zakaźność przez około 6 miesięcy!

Najbardziej wrażliwe są szczenięta w wieku od 6 tygodnia do 6 miesiąca życia o nieznanym statusie immunologicznym, nigdy nie szczepione bądź szczepione niezgodnie z zalecanym programem szczepień. Czynnikami predysponującymi są zarobaczenie bądź równoczesne zakażenie Clostridium, Campylobacter i Salmonella.

Po zakażeniu, które następuje najczęściej drogą ustno-nosową, wirus replikuje się w okolicznej tkance limfatycznej. Po upływie 1-5 dni od zakażenia przenika do krwii i dochodzi do wiremii. Tą drogą dochodzi do miejsc predylekcyjnych którymi są komórki szybko namnażające się takie jak szpik kostny, krypty jelita cienkiego oraz mięsień sercowy ( u szczeniąt do 8 tygodnia życia).
Przejściowa leukopenia jest efektem uszkodzenia komórek prekursorowych w szpiku kostnym. Replikujący się wirus wywołuje zmiany zapalne i martwicowe w obrębie komórek podstawnych nabłonka krypt jelitowych, skutkiem czego jest znaczne skrócenie się kosmków jelitowych. Prowadzi to do zaburzeń wchłaniania, biegunek, odwodnienia i zaburzeń gospodarki wodno-elektrolitowej i równowagi kwasowo-zasadowej. Ze względu na uszkodzenie tzw. bariery jelitowej w krótkim czasie dochodzi do powikłań bakteryjnych. W warunkach eksperymentalnych dowiedziono, że biegunka wywołana wyłącznie przez parwowirusy ma łagodny przebieg. Przebieg choroby jest znacznie cięższy w momencie nadkażeń bakteryjnych.

Objawy :

Okres inkubacji choroby trwa najczęściej od 4 do 14 dni, jednak w niektórych przypadkach może ulec skróceniu. Wydalanie wirusa zaczyna się w 3-4 dobie po zakażeniu, z najbardziej intensywne jest do 7-10 dniu. Jest to najczęściej zbieżne w czasie z pojawieniem się objawów klinicznych.

Jako pierwsze objawy pojawiają się gorączka ( do 41*C), apatia, osłabienie, brak apetytu i pragnienia oraz uporczywe wymioty. Następnie dołącza się biegunka początkowo papkowata, następnie przechodząca w wodnistą z domieszką krwi a w ciężkich przypadkach całkowicie krwistą.
Podczas badnia lekarskiego stwierdzić można również tkliwość powłok brzusznych i podkasanie brzucha. Początkowo perystaltyka układu pokarmowego jest wzmożona ( w rzadkich przypadkach może dojść do wgłobienia), po czym jelita stają się atoniczne.
W zależności od stopnia nasilenia objawów, w trakcie choroby dochodzi do różnego stopnia odwodnienia, postępujących zaburzeń elektrolitowych – głównie hipokaliemii, hipoglikemii oraz kwasicy metabolicznej. Zejście śmiertelne najczęściej jest skutkiem rozwinięcia się DIC lub wstrząsu septycznego.
Sporadycznie mogą wystąpić objawy dermatologiczne takie jak rumień wielopostaciowy z nadżerkami i owrzodzeniami skóry i błon śluzowych oraz obrzęk małżowim usznych i opuszek.
Niekiedy również notuje się objawy z układu nerwowego, jednak są one wtórne do hipoglikemii, zaburzeń wodno-elektrolitowych i wynaczyneń do CUN.