praktyka kliniczna
Vetknow
Wiedza jest nic nie warta,
jeśli się nią nie dzielisz.
AHDS
Acute Haemorrhagic Diarrhea Syndrome
Jeśli spodobał Ci się przeczytany artykuł, pod poniższym linkiem znajdziesz więcej – zapraszamy !
Zespół ostrej biegunki krwotocznej – acute hemorrhagic diarrhea syndrome AHDS
wcześniej nazywany – HGE – haemorragic gastroenteritis, czyli krwotoczone zapalenie żołądka i jelit, jest to jednostka chorobowa bardzo często spotykana w praktyce.
U pacjenta zauważymy: apatię, brak łaknienia, bolesność powłok brzusznych oraz nagłą krwistą biegunkę z często występującymi równolegle krwistymi wymiotami. Objawy te bez interwencji lekarskiej mogą doprowadzić do hipotermii oraz odowdnienia na skutek hipowolemii. W powikłanych stanach może dochodzić do posocznicy i hipoproteinemii.
Predysponowane są rasy małe i miniaturowe – yorshire terrier, maltańczyk, chihuahua, pinczer miniaturowy.
Przydatne w ocenie pacjenta z AHDS jest korzystanie z tabeli wskaźników AHDS. Umożliwi to określenie klinicznego znaczenia zespołu (Źródło Mortier i wsp. 2015).
Za przyczynę rozwoju tego zespołu uważa się: zakażaenia bakteryjne oraz oraz pasożytnicze np. Salmonella spp., Campylobacter spp., Clostridium spp., Escherichia coli (inwazyjne), Giargia intestinalis i wiele innych. Do czynników pzyczynowych należy dołączyć także nietolerancje pokarmowe, a także zaburzenia mikroflory jelitowej – dysbiozę.
Rozpoznanie opiera się na badaniu klinicznym, stwierdzeniu charakterystycznych objawów oraz wykluczeniu innych możliwych przyczyn. W diagnostyce różnicowej należy uwzględnić przede wszystkim: parwowirozę, koronawirozę, bakteryjne zapalenia jelit, zapalenie trzustki, niedoczynność kory nadnerczy itp. Pomocne w dalszym postępowaniu będą badania dodatkowe: badanie morfologiczne i biochemiczne krwi, USG, RTG oraz badanie kału.
W badaniu morfologicznym krwi pacjentów z AHDS obserwuje się silnie podwyższony hematokryt, leukocytozę, mocnocytozę i neutrofilię,a także trombocytozę. W badaniu biochemicznym często zauważana jest azotemia przednerkowa, wzrost aminotransferazy alaninowej.
U pacjenetów należy wdrożyć terapię możliwie szybko, ponieważ nieleczony AHDS może prowadzić do wstrząsu hipowolemicznego i zagrożenia życia.
Leczenie opiera się na:
Intensywnej płynoterapii – w celu wyrównania odwodnienia,
Podaniu leków przeciwbólowych(np. buprenorfina, metadon, metamizol) przeciwwymiotnych(np. Maropitant, Ondansetron).
Wprowadzenie preparatów zagęszczających kał(np. sole bizmutu, kaolin, pektyny, węgiel aktywowany) oraz probiotyków znacznie przyspiesza rekonwalescencję pacjentów.
W świetle najnowszych informacji nie zaleca się stosowania antybiotyków bez wyraźnych wskazań ( np. posocznica), może to doprowadzić do antybiotykooporności i dysbiozy jelit.
AHDS
Krwista biegunka charakterystyczna dla ras małych.
Kryteria oceny
Przydatne w ocenie nasilenia objawów i ustaleniu rokowania
Leczenie
W większości przypadków nie trzeba używać antybiotyków!
